‘Wij praten met uw dochter. Niet met u.’ Dierbaren van iemand met gedachten aan zelfdoding worden vaak niet betrokken bij de behandeling, terwijl de richtlijn dit wel voorschrijft. Waarom gebeurt het dan niet?
‘Tegen ons zei Dáoud: graven jullie mijn graf maar alvast, om vervolgens de psychiater te vertellen dat hij absoluut niet suïcidaal was. Tegen ons zei hij: ik ga die mafkees met zijn BMW die zo loopt te etteren helemaal in elkaar slaan, terwijl hij de psychiater overtuigde dat hij niet gewelddadig was. Bij ons ging Dáoud vaak door het lint. Hulpverleners gaf hij de indruk het allemaal onder controle te hebben. Maar het verhaal van zijn ouders deed er niet toe.’
Jaarlijks plegen 1.800 Nederlanders suïcide: 5 per dag. De behandelrichtlijn beveelt hulpverleners al sinds 2012 aan om de naasten van de patiënt te betrekken ‘bij elke fase van het onderzoek en de behandeling’. Ook de Landelijke Agenda Suïcidepreventie van het ministerie van VWS dringt aan op samenwerking tussen naasten en hulpverleners.
In de praktijk gebeurt dit niet of nauwelijks of wordt familie zelfs actief op afstand gezet, zegt Ida Bontius. Zij verloor haar dochter Charlotte in 2004 aan suïcide. Sindsdien is ze actief binnen de Ivonne van de Ven Stichting, die als doel heeft het aantal zelfdodingen terug te dringen. De Stichting verzamelde de afgelopen jaren vele verhalen van families die radeloos moesten toekijken hoe hun dierbare steeds verder afgleed. Zonder dat ze konden overleggen met een hulpverlener, zonder enige kennis over het verloop van het suïcideproces, soms zonder zelfs maar een telefoonnummer of naam van de behandelende psychiater of psycholoog. ‘Wij praten niet met u’, kreeg Bontius te horen als ze contact zocht met de behandelaars van haar dochter.
Meer hierover kunt u lezen door op onderstaande link te klikken van de Volkskrant.
Margreet Vermeulen
Afbeelding van Niek Verlaan via Pixabay
