Aboja of abonee?
Date: 2 februari 2020 Author: Sandra M.E. Jacobs
Er is heel veel te doen om de aanzuigende werking van het abonnementstarief op aanvragen Wmo.
Voor behandeling van aanvragen Wmo gold nooit een financiële factor. Ofwel, het is nooit zo geweest dat als jij een miljoen op de bank had je dan geen traplift kon aanvragen. We gingen er van uit dat mensen wel zelf zouden regelen (lees ook: betalen) wat binnen hun eigen mogelijkheden (lees ook: middelen) lag. Iets met eigen kracht en eigen oplossingsmogelijkheden.
Die eigen kracht werd wel financieel, aangesproken in de inkomensafhankelijke bijdrage. Voor huishoudens die van het minimale moesten rondkomen was deze bijdrage vóór 2019 maximaal €19 per maand en in sommige gemeenten, zoals in Amsterdam, zelfs wat lager. Voor huishoudens die in de modale groep vielen, maar dan slechts nét een beetje boven de ondergrens, kon de eigen bijdrage oplopen tot bijna € 100 per maand.
Honderd euro per maand…
Dat is de rekening voor gas / water / licht voor een geïsoleerd appartement.
Dat is twee paar nieuwe schoenen voor je kinderen.
Dat is het zakgeld voor een reisje naar de zon.
Dat is (bijna) een maand basale zorgverzekering.
Dat is voor een eenpersoons huishouden een maand eten.
Dat is twee maanden een zone abonnement binnen de stad.
Dat is één maand onbeperkt reizen binnen die stad.
Dat is twee of drie zittingen therapie voor als jouw verzekering niet meer vergoed, maar je nog wel nodig hebt.
Dat is in vier maanden tijd het eigen risico dat je voor zorg moet betalen.
…
enzovoorts
Dat is dus honderd euro die je op héél veel andere manieren kunt inzetten dan als eigen bijdrage voor Wmo voorzieningen en die je, als nét modaal en hulpbehoevend (want daarom meld je je tenslotte bij de gemeente), héél hard zult nodig hebben. Precies daarom wilde Hugo de Jonge van deze inkomenstoets af. de Jonge wilde stapeling voorkomen* .de Jonge wilde juist de mensen bereiken die geen geld hebben om de eigen bijdrage te betalen in staat stellen de hulp te vragen die ze nodig hebben. Ik hoop van ganser harte dat deze mensen zich hebben gemeld.
Naar alle waarschijnlijkheid hebben óók mensen zich gemeld, die, zoals ik al eerder schreef in mijn artikeltje met de titel ‘wat was ook alweer de bedoeling?‘, uit Wedgewood drinken en het allemaal prima en op eigen kracht zelf kunnen betalen, zonder ergens op te hoeven inleveren en dit zou wel eens de groep kunnen zijn die al een hulp in het huishouden had (en zelf betaalde) en nu zegt ‘een dief van de eigen portemonnee te zijn’ als ze die hulp niet zouden aanvragen bij de gemeente.
Deze mensen hadden dat abonnementstarief niet nodig en zoals altijd ‘verprutsen de slechten het voor de goeden’, want nu is er dus weer sprake van dat we terug gaan naar een inkomenstoets met alle gevolgen voor de groep die al onderaan hun eigen huishoudboekje bungelde.
Terug naar af? Of kan het anders?
Het kan anders volgens mij
Zo zouden we die eigen bijdrage bijvoorbeeld kunnen berekenen met een vloeiender verloop. Iets met glijdende schalen in plaats van harde grenzen en met dat het niet meer alles of niks is en je de pineut bent voor bijna €100 per maand als je nét dat tientje per jaar meer ontvangt uit je keihard bij elkaar gesprokkelde pensioentje. Iets met logischer rekenen en beter kijken naar wat mensen écht kunnen dragen.
Laten we leren van de misrekeningen die er zijn gemaakt.
Laten we ook leren van bijvoorbeeld de huurtoeslagsystematiek, die nu, ein-de-lijk eindelijk EINDELIJK is aangepast, waardoor meer mensen recht hebben op compensatie, meer mensen kunnen verhuizen van groter naar beter, maar ook goedkoop naar duurder en er ruimte ontstaat voor starters, jonge gezinnen en mensen die door scheiding op zoek moeten naar een nieuw huis, maar wel ruimte nodig hebben voor co-kinderen.
Voer dus direct een goed systeem in. Dan kunnen we met zijn allen weer door met waar het om gaat: mensen ondersteunen die ondersteuning nodig hebben. Sounds good?
Sandra Jacobs
