JEUGDZORG, DE STILLE SCHANDE VAN ONZE MAATSCHAPPIJ

Delen op Social Media

Leestijd: 2 min.

Maaike van der Aar, Mireille Molenaar, Tosca Weinberg en Hans van Son 07 okt 2020 

Het rommelt in de jeugdzorg. Weer. Of eigenlijk; nog steeds.  Werkgevers, gemeenten en politieke partijen moeten samen met de jeugdzorg hardere grenzen stellen. Niet alleen in woord, maar ook in gedrag.

Precies vier jaar na de start van de FNV campagne ‘KwaliTIJD voor het Kind’, opent Follow the Money een onderzoeksdossier naar de geldstromen in de jeugdzorg, publiceren kranten artikelen in navolging van dit dossier en verschijnt het boek ‘Kinderen van de Staat’. Maandag publiceerde Trouw de financiele malaise van jeugdzorginstellingen. Gemeenten en Jeugdzorg Nederland luiden de noodklok. Wat is de rode lijn? Geld. Maar ons inziens is het vooral de hoogste tijd dat het jeugdzorgstelsel op de schop gaat.

Wij signaleerden al jaren terug dat de tekorten aan mensen en middelen aan de basis van de problemen in de jeugdzorg liggen. Die moeten opgelost worden. Want vechten om te overleven overstemt voortdurend de vraag hoe het ook anders en efficiënter kan. We hebben daarom met werkelijk iedereen hierover gesproken, en onze signalen zijn door veel onderzoeken bevestigd. De publicaties van FTM en de cijfers van afgelopen maandag zijn een bevestiging van ons verhaal. Het geld dat er is, komt onvoldoende terecht bij de hulp aan gezinnen en kinderen.

Maar er is nog veel meer aan de hand in de jeugdzorg. Marktwerking – aanbesteden en onderaannemen doe je met bouwprojecten, niet met hulpbehoevende kinderen –  administratiedruk, personeelstekorten, onderwaardering van professionals, teveel tijd,-en geldverslindende lagen en gebrek aan vrije samenwerking zetten de sector enorm onder druk. Om die problemen aan te pakken worden vervolgens steeds meer schakels en toezichthoudende organen opgetuigd. De jeugdzorg is inmiddels een onwerkbare chaos. En oplossingen worden bedacht vanuit bestaande kaders en functies. Van bovenaf naar beneden.

We hebben de druk voor verbeteringen opgevoerd middels petities, brieven, (social) media, en uiteindelijk acties, waaronder zelfs een landelijke staking. Allemaal tegen dovemansoren van minister De Jonge. En het is heel demotiverend om door te gaan als er niet naar je geluisterd wordt, en je ziet tegelijkertijd dat gezinnen en collega’s gebukt gaan onder het wanbeleid.

Samen met professionals uit de jeugdzorg heeft de FNV de afgelopen jaren in kaart gebracht wat er allemaal misgaat en hoe de sector anders georganiseerd kan worden. Wij geloven dat we veel problemen kunnen oplossen door rigoureus weg te strepen wat niet helpt. Onze visie hebben we vorige maand aangeboden aan de politiek. De organisatie van de jeugdzorg moet drastisch simpeler. Daarvoor moeten rollen verschuiven, geld moet wezenlijk anders worden uitgegeven, de professionaliteit van de medewerkers moet positie krijgen en structureel beter worden gewaardeerd. En ja, daarvoor moeten ook bestuurders en adviseurs zichzelf overbodig durven maken en een grote stap terug doen.

We willen ons vak op een verantwoorde manier doen, en gezinnen kunnen geven wat ze nodig hebben. Daar vechten we al jaren voor. Maar tegelijkertijd worden wíj aangekeken op die chaos, want wíj zijn immers die jeugdzorg. Er moet geluisterd worden naar ons verhaal en we willen worden betrokken bij de juiste oplossingen.

De jeugdzorg, en vooral dat niemand echt wezenlijk iets aan de problemen doet, is inmiddels de stille schande van onze maatschappij. We vinden dat nu ook werkgevers, gemeenten en politieke partijen met ons hardere grenzen moeten gaan stellen. Niet alleen in woord, maar ook in gedrag. En onze deur om daarin samen op te trekken staat nog steeds wagenwijd open.

FNV-bestuurder Maaike van der Aar en jeugdzorgwerkers Mireille Molenaar, Tosca Weinberg en Hans van Son

https://www.binnenlandsbestuur.nl/stille-schande

Ontdek meer

Volledig overzicht bekijken?