Toen haar vader het gezin verliet, was Marissa Eikenaar van de ene op de andere dag arm. Zij is een van de kinderen die in Nederland opgroeit in armoede.
Nederland moet meer doen om te voorkomen dat kinderen in armoede opgroeien, schrijft het Kinderrechtencollectief in een vandaag gepresenteerd rapport over de Nederlandse situatie. Een op de dertien kinderen groeit op in armoede, ook al heeft 40 procent van hen werkende ouders.
Marissa Eikenaar (20) weet hoe het is om in armoede te leven en schulden te hebben. “In 2015 heeft mijn vader ons achtergelaten en alle bankrekeningen leeg gehaald. Mijn moeder, broertje en ik zaten in één keer zonder geld. We gingen van een best wel goed leven naar niks. Ineens moesten we sparen voor een broek of een dagje weg. Bij alles moesten we nadenken: hebben we dit echt nodig?
“Die eerste maanden dat mijn vader weg was, moest mijn moeder heel veel regelen en rond krijgen – het huis verkopen, bijvoorbeeld. Toen heb ik deels de zorg voor mijn broertje opgepakt, zodat mijn moeder die niet had. Mijn moeder heeft het echt goed gedaan. Ik deed dat toen om haar een beetje rust te geven.”
“Nu studeer ik en werk ik, dus ik kan af en toe bijspringen. Mijn moeder zit nog in de schuldsanering, we moeten leven van 80 euro per week. Met twee pubers. Ik weet dat het niet mijn moeders eigen fout is, dus ik vind het helemaal niet erg om te helpen. Soms zeg ik tegen mijn moeder: ‘Kom mam, we gaan eventjes de stad in’.”
Armoede is gedoe
“Ik ben altijd open geweest over de situatie. Een vriendin, mijn oude buurmeisje, heeft alles meegekregen. In mijn nieuwe vriendengroep houden mensen er ook rekening mee. Ze schieten soms dingen voor, of we verdelen de kosten. Ik betaal altijd alles terug, ik hou niet van geld lenen.
“Armoede is veel gedoe. Je moet overal achteraan bellen en veel regelen. Dat is nog steeds zo, na vijf jaar. Gelukkig hebben we goede begeleiding gehad. Er is best wel hulp van organisaties, maar veel ervan kenden we helemaal niet. En toen we er uiteindelijk achter kwamen, was het soms te laat, omdat ik al 18 was geworden. Gelukkig kenden we mensen, de sportschool heeft ons bijvoorbeeld geholpen met sporten.”
Via school kwam Marissa terecht bij Speaking Minds, een project dat jongeren in Almelo betrekt bij armoede- en schuldenbeleid. Ze is nu ambassadeur en helpt andere jongeren in een vergelijkbare situatie. “We worden regelmatig uitgenodigd door de gemeente en de jongerenraad om mee te denken of om iets te organiseren voor mensen in een moeilijke situatie, zoals een evenement waar ze gratis naartoe kunnen. Tegen andere jongeren wil ik zeggen dat ze sterk moeten zijn en dat ze zo positief mogelijk in het leven moeten staan. Er is altijd wel licht aan het einde van de tunnel.”
Tekst geschreven door: Petra Vissers
Afbeelding van Frantisek Krejci via Pixabay
